سخت است چگونه بنـویسم محنت را            آتـش زده ایـن زهــر تـمـام بـدنـت را

آن روز دوشنبه که در خانه یتان سوخت            سـوزانـد تـمام دل و بـاغ و چـمنت را

از بغض گلوی تو کسی نیست خبردار            نشنیده از آن روز کسی هم سخنت را

از کودکـیت سوختی و شکـوه نکردی            حـالا هـمـه دیـدنـد ولـی سوخـتـنت را

هر پاره جگر تکه‌ای از غصۀ کوچه ست            مـادر تو کجایی که ببـیـنی حـسنت را

تشیع تو هر تیر که از چـله برون شد            میدوخت به تابوت نخی از کـفـنت را

این صحنه خودش گوشه‌ای از کربلا شد            صد حـرمله با تیر نشان کرده تنت را

هرچـند کـفـن پاره و گـلگـون شده اما            غارت که نکردست کسی پیرهنت را

سنگین که نشد سینه‌ات از چکمۀ شمری            پُر خون که نکردست سنانی دهنت را